Na vele malen opgeven en dan toch weer terugkrabbelen mezelf dit jaar dan toch eindelijk opgegeven als Burgemesterskandidaat. En dit allemaal omdat ik natuurlijk heel graag Burgemester wil zijn van het mooie Herpen en ook een beetje omdat ons pap en mam in 1995, toen onze Nick geboren is, een belofte hebben gedaan. Ronnie Kocken was destijds Burgemester en toen onze Nick net geboren was, zijn wij samen met Ronnie op de foto gegaan. Achter deze foto zit een officieel document van Stichting Carnaval dat ondertekend is door ons pap en mam, waarop staat dat zij ervoor zullen zorgen dat onze Nick en ik ooit een keer Burgemesterskandidaat worden, dus bij deze.

Nadat ik overtuigd was om mee te doen heb ik overleg gehad met de familie en leden van VC ’t kumt ‘r on en CV Nie te Houwe, natuurlijk wou ik met een goed voor de dag komen omdat ik toen al wist wat voor tegenstand ik zou krijgen. Het thema was voor mij al snel bekend want ik werk in de zorg dus ik wou dat graag ook uitdragen naar de dames van Herpen. Niels Veld en Roy van Thiel werden meteen aan het werk gezet met het nummer ‘’Noar de klote’’ van Pap en Pudding en binnen korte tijd kon ik al gaan oefenen op ‘’Stan de Verzorger”.

Toen werd het lastiger, wat ga ik toch aandoen en wat gaat het campagneteam aandoen? Ons mam had een oud verzorgersjasje op de kop getikt en zou deze wel even gaan pimpen en Evelien Veld werd aan het werk gezet voor een mooie hoge hoed. Het hele campagneteam zou bestaan uit zusters, zodat ik de ‘’enige man in de zorg’’ zou vertegenwoordigen. Wat zouden we toch kunnen gaan uitdelen? Natuurlijk konden we geen echte medicatie gaan uitdelen maar we moesten wel iets zien te verzinnen wat in het thema zorg zou passen. Dit werden medicatiepotjes met daarin smarties en dropjes, even bij ons pap en mam een paar avonden flink gaan knutselen, waarbij we onder het genot van ‘’Noar de klote” het nummer wat ik zou gaan zingen konden oefenen.

Het pak voor mij was klaar dus ik kon samen met Lennart van Vliet, Niels en Tessa foto’s gaan maken in het bejaardenhuis, Niels een Abraham masker op en in bad en door de gangen in een rolstoel. Daarna samen met Erwin Raaijmakers aan de gang gegaan om de posters te maken, wat hebben we gelachen, wat er allemaal wel niet kan met zo’n computer. Nog even een kaartje maken voor B.A. Broekie om de strijd aan te wakkeren.

De dag was aangebroken het was 5 maart, ik was om 7 uur al wakker, last van mijn buik en kon niet meer slapen. Toch wel zenuwachtig, dus ik ben maar vast een stukje in mijn telefoon gaan zetten voor als ik het dan toch eens zou worden. Bij ons mam en pap met zijn alle gaan ontbijten en het nummer nog een keer geoefend. En het spel voor in het Slotje moest nog verder uitgewerkt worden, dus het hele campagneteam mocht handschoenen gaan opblazen.

Zoals ieder jaar startte de dag bij zorgcentrum Maasland oftewel ‘Het huis van plezier’. Meteen naar de andere kandidaten om hun ook veel succes te wensen, daarna een interview voor het Brabants dagblad. En voor je het wist stonden we het nummer ‘’kleine café aan de haven’’ te zingen met zijn drieën. Ik mocht het spits afbijten en had het voorrecht om als eerste te gaan zingen met mijn campagneteam.

Toen naar ’t Slotje, daar mochten we onze nummers gaan zingen en nog een extra activiteit doen met de kinderen. Ik had ervoor gekozen om allemaal rubberen handschoenen op te blazen en in één van de handschoenen zat rijst, deze moesten gaan zoeken. Degene die de handschoen had gevonden kreeg van mij een feestpakketje. Daarna mochten de kinderen gaan stemmen en werden de kandidaten het podium opgeroepen om met onze rug naar het publiek te gaan staan. Alle kinderen mochten achter degene gaan staan waar ze op gestemd hadden. Bij mij stond alleen Glenn Oosterwerff achter me, was wel blij om hem te zien maar had toch liever wat kinderen achter me gehad.

Na deze domper gingen we naar de Brug, ook hier mochten we ons nummer gaan zingen. Daarna moesten we het podium op om te bepalen wat de volgorde zou gaan worden in de tent bij Thekes. We kregen stappentellers om ons hoofd en moesten zo snel mogelijk gaan knikken binnen 1 minuut, Bart Hari en ik dachten dat we het best goed hadden gedaan maar toen kwam B.A. Broekie met een monsterscore. De volgorde werd eerst Bart, daarna ik en Brian mocht gaan afsluiten.

We gingen met de bus naar Thekes om daar in de zaal onze kunsten te mogen vertonen. Ik ben van te voren nog even snel langsgegaan bij mijn maatje Willem Peters, want die moest werken achter de bar dus kon jammer genoeg niet mee langs alle andere locaties. Toen in de zaal mijn nummer gaan zingen, ik ging even de mist in. God wat baalde ik hiervan maar; the show must go on. Vervolgens was het tijd om bij de kiosk campagnefoto’s te maken, alleen was Tessa nergens te vinden. Ik ben dus maar even Marloes van Brian meegenomen om met haar op de foto te gaan. Toen uiteindelijk Tessa erbij was hebben we de foto’s kunnen maken.

Daarna weer de bus in om naar boer Bens te gaan. Daar stond een tent en kon ook een hapje gegeten worden, ze hadden het allemaal super goed geregeld. Ik mocht mijn nummer gaan zingen maar ik had van te voren ingefluisterd gekregen dat Chantal Bens jarig was dus heb ik even ‘lang zal ze leven’ erin gegooid en daarna verder gegaan met mijn eigen nummerke.

De bus stond alweer klaar om terug te gaan naar Thekes, we mochten met alle campagneteams naar de zaal waar William Peters had geregeld dat we even rustig konden eten om onszelf en mijn ledsneakers op te laden.

Toen was het tijd om naar de tent te gaan. Toch wel apart om ineens op het podium te staan terwijl je eigenlijk altijd achter de bar staat in de tent. Daar nog even flink geknald, volgens mij hebben ze ons tot ver buiten Herpen horen zingen. Er kon nog gestemd worden tot 20.00 uur, dus nog even mijn gezicht laten zien bij het stemhok om de laatste stemmen binnen te halen. Daarna werd het stemhok afgebroken en begon het lange wachten. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest!

We werden naar voren geroepen, ik voelde mezelf helemaal shaken van de zenuwen. Cindy mocht haar Burgemesterskleding inleveren. Het moment was bijna daar, als eerste werd Brian beloond met de 3^e prijs. Daar stonden Bart Hari en ik dan, schouder aan schouder. En het was aan Prins Frans-Jan om bekend te maken wie het dan was geworden, ik kon het bijna niet geloven dat mijn naam werd genoemd en de Burgemesterskleding werd aangedaan bij mij. Ik mocht samen met mijn campagneteam mijn nummer nog een keer doen en we braken de tent daadwerkelijk af! En ik kwam ook niet onder het stagediven uit, waarbij ik werd opgevangen door mijn vriendenclubkes.

Zoals ieder jaar gingen we daarna naar het Slotje om het jeugdcarnaval af te sluiten. Ik mocht daar onder een erehaag door richting het podium. Daar kreeg ik van jeugdprins Igor en Prins Frans-Jan de sleutel van Herpen. Daarna hebben we samen met de kinderen de pinguïndans gedaan en voordat we weer terug naar Thekes gingen nog even dansen op het liedje van tante Rita, een geweldige afsluiting in het Slotje. Toen was de avond bijna op zijn einde en mocht ik de Trien gaan aansteken. Onder begeleiding van de Hofkapel verdween de Trien helemaal in de vlammen, wat brandde ze goed! Na de Bônnesoep van Dien zat de carnaval er dan toch echt op.

Wat hebben we ’unne berg schik gehad’, het is een dag geworden om nooit meer te vergeten en daar wil ik graag iedereen voor bedanken!

Samen met mijn zusters gaan we er een mooi jaar van maken!

Groeten Burgemester Stan